Ποιο τραγούδι έπαιζε τελικά;

Γράψε τώρα κι εσύ ένα τραγούδι!

Δώσε στη φέτα του ψωμιού σου δυο φτερά και λόγο να σ’ εγκαταλείψει.

Τρεις σωλήνες πλαστικοί ανεβαίνουν απ’ τα σπλάχνα μου και στριμώχνονται στο στόμα μου.

Έρχεται μάλλον η ώρα να φύγω.

Τώρα που η μήτρα της νυχτός πλημμυρίζει απ’ το φως της χαραυγής και τα ρυάκια ψιθυρίζουν την ήρεμη εκδίκηση της άσπλαχνης μάνας αυτού του κόσμου.

Δώσε μου κι εμένα ένα ξύλινο πατίνι!

Τσουλώντας, να ξεγλιστρήσω μια για πάντα απ’ αυτή την άσφαλτο.

Και οι μέρες θ’ ανεμίζουν αγκομαχώντας τις σημαίες τους….σαν τους αθλητές στο μαραθώνιο που μετανιώνουν – αυτή τη στιγμή που μιλώ – για εκείνα τα τσιγάρα που δε σκόπευαν ποτέ ν’ απολαύσουν, απλώς μια νύχτα τους συνεπήρε το φεγγάρι. Κι ένα τραγούδι…αυτό που είχες γράψει εσύ, νομίζω…ή κάνω λάθος…Θυμάσαι;

Κι εγώ, που ποτέ μου τελικά δεν κατάφερα να φύγω, μόλις το έσβησα.

«Δώστε, παρακαλώ, χαιρετισμούς σ’ εκείνο το σκυλάκι που περιμένει στην άλλη όχθη…»